Ехо
Не спијам
долго. Се будам
во точно време
кога можам
да се исмевам
со Бог – рано.
Наутро. Со
засипнат глас и
затнат нос се
смеам преку
музика и
одбегнувам да
водам љубов
со себеси.
Се што сум
сакал отсекогаш
е колиба на
брдо што ќе ме
доближи до
него. Смеуријата
му ја поклонувам
со најмала
трошка
одговорност спрема
неговите
измислени гревови.
Не сакам да
умрам во страв.
Низ скаменетиот
шумски хаос
предатор сум
на ноќното небо
и плен на
утринската роса,
но сеуште не
можам да се
пронајдам во
цврста духовна
состојба. Се
чини дека проли-
згувам како
брашно низ сито
и повторно се
навраќам во
првичната
форма на жито
и повторно
преминувам низ
ѕидовите на
воденичарскиот
камен потекувајќи
по реката
наместо низ
дланките на пекарот
назад во
големото корито
со вода.
Волшепство. Бог
ме казнува и
пофалува за сите
шеги што ги
испраќам на негова
адреса.
Волшепство кое ме враќа
назад низ
времето и формата а
мојата свест
е вечно заглавена
на брдото, во
колибата. Знам,
се што сум
сакал отсекогаш е
трошна колиба
на планинско брдо
да самувам со
природата. Не со
него. Туку со
чедо на мугрениот,
паднатиот.
Затоа се исмејувам со
неговата
кротка нападност.
Тоа
е само Ехо. Ехо.
Глас
Слушајте се
кога зборувате.
Читајте на
глас и слушајте.
Пишувајте за
да читате.
Не легнувајте
пред полноќ.
Слушајте си
го вашиот глас.
Научете се да
се слушате.
Ве молам, барем
кога сте сами.
Сонувајте на
глас и слушајте.
Научете се да
се дружите со
себеси без да
мастурбирате.
Пишувајте,
читајте, слушајте.
Не е важно
што. Научете го
вашиот глас.
Слушнете го ова.
Секоја точка
е ново скалило.
Зборувајте
преку слушање.
Знаете тоа е
исто како кога
читате.
Зборувајте со себеси
без да
мастурбирате.
Истурете се,
вашиот грклан е
болен. На глас.
Сипете глас
во воздухот
и слушајте.
Тоа
сте Вие.
Призма
Син на Мугрен.
Тој Сум !
Распнат.
Не на крст,
ами во призма.
Бог е Глас.
Јас сум Ехо.
Осамен сум
како
нем плач.
Тој
Сум.
