Сонови I и II

I

те сонувам во туѓ град
на нови улици со познати места
што ги бараме заедно
како стари улични љубовници

ти во некое друго тело
со туѓо лице и велиш
името ти е друго
твоите те прекрстиле

а те познавам
друга си, но и иста си
и го чекаш истиот број на автобус.

II

во овој мој град
доаѓаш со главата
прикачена на змиски врат
таму паднат сум и послан
помеѓу стотици тела
покриени во сивило
и чувствувам дека се сонувам

низ тој миг
каде болката и разочарувањето
изгледаат слаби и неважни

низ тоа чекање
каде трпението е страдање
наместо спас и благослов

низ тие меса
каде што нема ни љубов
ни вистинско ебење

низ тие изроди
што даваат и земаат
само тоа што е потребно
да не се промени ништо
па ниту илузијата
дека се живи без спокој
дека се нешто без друг

во овој исонуван град
повторно ти си нешто
што го љубам и мразам
што го имам и немам
како нешто што редовно
го практикувам врз себеси
како сетилата на сонот
кои воопшто не се мои
физички израстоци.

Лажно прашање

понекогаш се гадам
мислејќи дека пишувам лаги
откриени малку подоцна
откако сум ја забодел
мојата вистина во стиховите
што се струполиле за тебе

тогаш
што е реално
моралот што ме згадува
или зборот што ме возвишува?

* * * *
бонус