Можам да пишувам долго
но не сум доволни пијан
да бидам трпелив со тоа
не сум доволно напушен
да бидам опуштен со тоа
не сум доволно зрел
да бидам сериозен со тоа
не сум доволно гладен
да бидам задоволен со тоа
не сум доволно присутен
да пишувам долго, а
само сакам да го гледам
и слушам тоа што
го плукам пред мене.
Ме заболе како звучи.
Уствари само сакав да
чкрапам. Тоа ме смирува.
Не се трошам. Подобро
отколку да се раздерувам
на луѓе околу. Затоа сакам да
пишувам долго, да ме нема
со денови да пишувам
гладен, уморен, ненаспан
пијан и задушен во чад.
Проклетници сакам да
ги изебам сите ваши проблеми
за да не ве гледам повеќе
со вашите загрижени
одвратни глави.
Сега сфатив зошто стварно
сакам да пишувам долго.
Од огорченост и гнев.
Од ебаните работни саати
и ебаното променливо време
и од ебаната потреба да
се има чадор секогаш.
Од ебаните ланци кои ме
држат закован за бандера
преполна со некролози
и грди кучиња што се
мочале по неа. Ме курчи
кога мислам на државава.
Уствари поише народот у неа.
Се прашувам дали некогаш
и некаде луѓето не биле робови
на таа проклета машина
за контрола и ред. И на
сите нејзини гомна и на
сета ебана модерна култура
што се има испосрано
во секој четврт. И питата
бурек е смалена. Сега кога
ќе побараш четврт ти даваат
шестина. Што кур да правам
освен да пишувам цела вечер.
Да зборувам за љубов или да
спијам? Или да го чекам
прегласниот оџа да почне
со своето свето рикање
додека не стане оџачар
што носи среќа кога ќе го
слушнеш?
И дали се важи снимка?
