Вбризгувам живот;
темен, светол и вистински
и не е мој, а го познавам
и лут сум
и тажен сум
и добар сум
и гневен сум
и најобичен сум
и жеден сум
и некој ме потбутнува
неколку станици пеш
не давајќи да користам
општонаменски
превоз. И молчалив сум кога
знам,
кога учам и кога вкусувам.
Потплачувам без да проголтам
без да посипам капки вода
кои се срамат не од непознати
туку од познати
и од далечни и од блиски и од
секакви.
А тебе те гледам во секое убаво
тело што минува, во секој поглед
што остава гребнатинка во
воздухот.
Јазикот на телото ти го научив
предобро за да можам и толку
добро да го говорам. И грешам,
на себеси, не на тебе.
Мислам жешката вода ќе помогне.
Мислам дека телото што го носам
мое како да не е, како да не сум
го видел
одамна и го милувам, го допирам
како нешто
што е ново, неотворено.
И мислам дека жешката вода ќе
помогне.
А далечен сум и отсутен.
Чекорам уморен, а само телово
е уморно.
Клупи го крепат, но таму не ми
се останува.
И чекорам, замислувам и запишувам
тело и не тело.
Живот не е мала работа. Живот
вреден.
Го вбризгувам во мене низ
градите
преку златни бои кои се исцртуваат
и оставаат траг, невидлив и
силен
без потреба да биде воочен или
означен.
И чекорам по тој живот. Не толку
обично.
Чекорам весело низ минско
поле
нишајќи ги колковите како
возбудена
жена на која и треба малку
внимание.
И добивам погледи, насмевки.
Нешта кои ги знам, кои
веќе сум ги видел и превел.
Насмевки кои постојат да ме
имаат.
Мисли кои постојат да не ме
разберат.
И тука ќе се. Ќе виреат додека
не ја најдат
својата суштина на некое друго
поле.
И ќе исчезнат тивко, додека јас
се нишам
натаму и наваму како пијаница
и не случајно експлодирам во
топлина
што ни самиот не ја разбирам.
Зошто зима е.
