на брод и падобран

ми рекоа дека е тешко

да те земам во мојот свет

ми рекоа дека имаш твој

дека бил совршен

тие кои се плашеа

да бидат некаде каде што не биле

тие кои се плашеа да се запрашаат

што им ги заведува мислите

-

прелистував во соновникот

утрото

сам со својот зен

a ме возеа тие

истите чувства од сонот

реалноста ми беше

заборавена

и се плашев, но од што?

-

можеби градењето трпение

е трпение кое што ми е потребно

да имам трпение за уште

неколку месеци

вакуум

но морам да стигнам таму

плановите се веќе сковани

светот е готов дизајн

во чив сум протагонист

-

ти велам кај мене ќе дојдеш

со мајчински инстикт

напуштена од својата

граница

на заедничко патување

на брод и падобран

твојот свет

и мојот патоказ

-

ми рекоа дека е тешко

но јас веќе победив.

смалениот филозоф/поет

Сакам да ги видам нејзините цицки

но тоа не е воопшто автентично

не знам за која личност станува збор

и не знам зошто помислив да пишам Марта

кога би бил искрен нема да стане збор за Марта

туку за жена му на Марков

и не станува збор за цицки туку за газиште

што Буковски опишуваше дека го драпал

додека жена му на Марков му носела пиво.

Лаги, вулгарности и ништо важно во суштина

освен што сакам да ги видам нејзините цицки

а сигурно и они ме чекаат

да допишам само уште два стиха

за ова да биде нивната автентична сонета.

Зошто грешам како скршен човек

монах сум во ноќта

бакнувам како предавникот

проповедам како синот божји

Алах го промислувам

се јавува во утрата преку разгласите

сите сме едно во пијалокот

верувам во твојата кафана

девојко

монаси се твоите гости

слушаат народно

слушаат електро

никој не верува во Бог

никој не верува во Држава

никој не верува во родот свој

монаси на ноќна миса

пијам чаши што ми ја доближуваат

иднината со шеќер нафора

монах сум во ноќта

тивко чекам грешница

да ја исповедам

аут

блиску таму

во соба

без букви

машински принцип

низ марков ланец

светлина во бран

чувство внатре

години

без време

ти таму

блиску

тука

во соба

без манири

небесно тело

од подземјето

етанол во писмо

блиску тука

сонам на брковите од Ниче

ти таму

блиску

тука

небесно тело

во черепот

посакувам да се видиме

мали парчиња беља

срце од карамела

не можеш да

како да запреш

не е тој

од Елизија

мало вкусно срце

од карамела

и наросени бељи

не можеш да

неговиот план

не можеш со него
да

само планот

ќе му го видиш

и ќе продолжиш

снегулките се барокни

и сите сме од тага

обземени

богови кои се соочуваат

со проблемот на 

не сеприсуството

и ќе проголташ прекрасна

жал

и ќе речеш

љубов 

љубовта е се`

љубовта е планот

и само тоа ќе го видиш