Мермер и бетон

Оска на љубов
на која сум див и пргав
не носам прашина

во моите гради
не носам вода
во моите очи
не носам планина
на мојот грб
оска на љубов
на која сум слободен
надолж неа и нејзините полови
можеби затоа сум

и трн и цвеќе

и мирис и заборав

и светлина и завеса

и сѐ уште припаѓам
секому

и на мермерот и на бетонот

под мене 

и им се обраќам како на познат

и тие спознаваат

колку се чувствувам збигоросан

и ме прегрнуваат

со нивните оски на љубовта

што облажуваат

и ме водат онаму каде што 

јас сакам единствено да припаѓам