На мојата улица од студот
одам подгрбавен како старец
и не се грижам воопшто
што металната врата
треска зад мене
од болката што станала
секојдневие.
Никогаш не реков дека сакам
да бидам пречекан и удостоен
со поздрав
иако знам дека ќе ми недостасува
топлината од поздравот
не заради симпатијата која и не
ми треба
туку заради добрината што
извира
од тие обични души
што ме создале од љубов.
И немам што повеќе да пишувам
затоа што повеќе и не читам
мудрости и вести од важните
господа
а не сум ни од оние со дарба
благословени да видат
без да дознаат
што чудило станало тука.
Носам една јарост
но и една безгрижност
што се раствора во секоја песна
како коцкичка шеќер во остинато
кафе
што го пијам пред да заминам и
заборавам
додека не се сретнам повторно
во некоја нова улица.
