Љубопад

Ја наоѓам љубовта во водите.

Ги наоѓам водите во љубовта.

Текот те насочува долу. А како

поинаку човек се вивнува нагоре

доколку не зарти токму долу?

Ја наоѓам љубовта во водите.

Ги наоѓам нејзините патишта

и излези низ различни делови

од телото. A како таа созрева

и како таа проникнува доколку

извира само од едно место?

Љубовта мора ѝ да засолзи.

Мермер и бетон

Оска на љубов
на која сум див и пргав
не носам прашина

во моите гради
не носам вода
во моите очи
не носам планина
на мојот грб
оска на љубов
на која сум слободен
надолж неа и нејзините полови
можеби затоа сум

и трн и цвеќе

и мирис и заборав

и светлина и завеса

и сѐ уште припаѓам
секому

и на мермерот и на бетонот

под мене 

и им се обраќам како на познат

и тие спознаваат

колку се чувствувам збигоросан

и ме прегрнуваат

со нивните оски на љубовта

што облажуваат

и ме водат онаму каде што 

јас сакам единствено да припаѓам

Таа те јавнува пред да се појави сонот

Додека сум паднат

и е целосно неважно

моето постоење

ниту горе, ниту доле

таа опседнува, повикува

говори преку внатрешна

тишина погласна од сите

гласови и технологии

со тресот да потклекнам

и да и се потчинам.

Ја чувстувувам нејзината

воља, таа е дел задоволство.

Јас сакам мртовци.

Тие се нејзини и тие се

живи. Тие се покриени

со нејзината сенка

a јас сум понуден со

нејзиното оружје.

Секогаш. Во сон

во будење, во пад

во кратка дневна

хипноза, таа е тука.

Јас сакам мртовци поради

неа. Тие се покриени

со нејзината сенка

a јас сум понуден со

нејзиното оружје.

Чекаш и исчезнуваш
таа те јавнува пред да се појави сонот.

Упатството за употреба вели:

со неа ќе завршам

меѓу моите љубени.

Патување

Вселенскиот брод е прилично висок

и во него се наоѓаме јас, ти и дузина други

познати, што пак ги немаме вистински

запознато. Не сме сигурни дали сме полетале

дали чекаме да полетаме или сме на пат

да се спуштиме на површината на земјата.

Неговото височество не очекува

и сите сме сигурни во тоа како изгледа и на кое

учење му припаѓа. А никогаш не сме се

сретнале со него или со неговото учење.

Можеби тој или таа е само заеднички лик

што го знаеме, сонуваме и се надеваме

дека од него ќе биде прифатено се'

и нашите тела приложени на овој брод

никогаш нема да осамнат додека се обидуваме

да ја доловиме неговата вистинската состојба

или пак неговата насока на движење

или мирување. Вселенскиот брод е висок. 

И непознатото повеќе не носи страв
нешто како научено патување.

Среќна песна

Среќна песна

таква сум решил да пишувам

и еве ја чкрапам и замислувам

и чувствувам како сум ослободил

огромни лубеници од под пазувите

што паѓаат и се распрснуваат

токму насред улицата

токму насред дневната белина

а тоа ме прави невообичаено среќен

баш како добра пијачка по пијачка

како тажно заводлива песна

која ми вели третирај ја добро

нели само со неа сакаш

да пишуваш среќна песна

баш сега и баш за ништо посебно.

Мисли на грам и секунда

сум бил на места каде има

човекови огништа

втемелени внатре

во приказни и времиња

каде огледала исцртуваат

пролетни дождови

и кантарите мерат мисли

на грам и секунда

немам своја молитва

ниту муза ниту божица

во светот на ѕвездите

ми измислиле терезија

за да се изродам мудар

но мислите ми се претешки

за да спијат во тишина

тие се од камени зборови

волнени сводови

црни пси и јалови поседи

мислите ми се прегусти

за да се нурнат во длабоко

тие се од маслени бои

нејасни гласови

глинени јадици и риби самици

сум се чул себеси кога зборувам

песните сепак ми се прекратки

за да се сфатат себеси

велат од нешто што некогаш ќе остане

но мислите се тие што

први се забораваат самите

и немам пусул за тоа или ова

ниту амбиција ниту идеја

во светот на хомо сапиенс

верувам само во атот

што го јавам в раце со стрела

сум се видел себеси кога полетувам

песните сепак ми се прелесни

за да ги продавам со цена вредна

тие се лаги што собираат тегли

полни со испуштени здивови

од подарени орални аплаузи

од места каде што има

човекови огништа

втемелени внатре

во приказни и времиња

каде огледала исцртуваат

пролетни изгрејсонца

и кантарите мерат мисли

по обично

на грам и секунда

Сонови I и II

I

те сонувам во туѓ град
на нови улици со познати места
што ги бараме заедно
како стари улични љубовници

ти во некое друго тело
со туѓо лице и велиш
името ти е друго
твоите те прекрстиле

а те познавам
друга си, но и иста си
и го чекаш истиот број на автобус.

II

во овој мој град
доаѓаш со главата
прикачена на змиски врат
таму паднат сум и послан
помеѓу стотици тела
покриени во сивило
и чувствувам дека се сонувам

низ тој миг
каде болката и разочарувањето
изгледаат слаби и неважни

низ тоа чекање
каде трпението е страдање
наместо спас и благослов

низ тие меса
каде што нема ни љубов
ни вистинско ебење

низ тие изроди
што даваат и земаат
само тоа што е потребно
да не се промени ништо
па ниту илузијата
дека се живи без спокој
дека се нешто без друг

во овој исонуван град
повторно ти си нешто
што го љубам и мразам
што го имам и немам
како нешто што редовно
го практикувам врз себеси
како сетилата на сонот
кои воопшто не се мои
физички израстоци.

Лажно прашање

понекогаш се гадам
мислејќи дека пишувам лаги
откриени малку подоцна
откако сум ја забодел
мојата вистина во стиховите
што се струполиле за тебе

тогаш
што е реално
моралот што ме згадува
или зборот што ме возвишува?

* * * *
бонус

Компромисна разделба

До сите оние што не се сигурни

јас го напуштив детето

и тоа момче ме напушти мене

Но зошто би се грижел?

Смирен сум и задоволен

момчето ме остави без многу нешта

До сите оние што не се сигурни

или барем не се чувствуваат така

има многу начини да се помине денот

како на пример во содома

или во прошетка или во нешто слично.

Мене ми е добро и кога сум уморен

го напуштив детето но сепак

и капнат насмеан чекорам по улица

и не гледам на далеку. Важни ми се само

работите што ми се пред нос.

Се пречекувам кај тебе во пролет

Седиме на клупа

ти си од таму

јас сум од тука

можеш ли да бидеш погрешна

кога со тебе имам слобода

Улицата чекори

имам сила

љубовта е мокра

пливаш во неа

Времето не е праволиниско

ниту брановите ме ронат

сите имаат надеж

сите имаат страв

па што

ти си таа јас сум тој

Се чекаме на клупа

времето не е воопшто нормално

пристигнува од иднината

ти си таму

јас сум тука

може ли да биде погрешна

нашата приказна

кога ти го уредуваш просторот

а јас се ѕидам во твојата судбина

Квадрант од себе

гојам негативна енергија

и станувам совршен архетип

на амбициозно глупав ум

брутално сум задоволен

несвесно се понесувам

и закрпувам идни болки

на арната сегашност

брутално сум непредвидлив

во ум

во тело

во ум

во тело

имам растресен стих од мир и спокој

имам вознишен стих од пала и љубов

сепак гојам негативна енергија

се поправам крпам и набивам

брутално сум кревок

освен кога заминувам

од ум

од тело

Нерв

Интуиција

мислам

чувствувам

припадник сум на човековиот род

пишувам

бесполезен сум

но и важен

како игри

зошто постојат?

како овие зборови

зошто постојат?

нови искованици

а стари со илјадници

години

прашина јадам

од ѕвездената трпеза

и помислувам на

висцералниот нервен систем

песнава од таму се испиша

ме возбуди

Ноќта просветлува

Се врткам барам

место, хартија или меморија

или направа

да запишам

се испровоцирав себеси

послем неколку пива

решив најдобро е

да се карам со себе

да противречам

наместо дремка

денот така го привршувам

со матни мисли

тензија заради адреналин

и чувства во гасовита агрегатна состојба

но никогаш не се грижам пред спиење

утрата ги ловам бездруго

неколку часа подоцна

и им се поклонувам

со ладна вода врз лицето

и неколку сончеви поздрави

се ми се чини дека

само на своето паѓам

а она туѓото го користам

да си ја споредам

својата грешност

а има нешта

безимени сега а некогаш со моето име

кои ме допираат директно

и тоа не само во она горното

умот мој

туку и тука

на средина

на сред оваа пумпа во пустина со коски

има нешта кои ја подигаат рачката

точат крв

и со секое литро гориво

што ќе го исцрпат

го продолжуваат животот и љубовта

моите и вашите

и ако не тука

тогаш сигурно на некое друго

подобро место

со подобро јас

и подобро вие.

Мирис меѓу редови

Имам патничка карта

од твоите погледи и џарења

за вжарената линија

надолу кон таа темнина

Имам безбројни ѕеркала

имам безбројни дини градина

Имам риба и имам птица бесмртна

Имам магична напивка

што конечно се докажа

дека е само напивка

Имам мистичен цвет

Имам богови и ѓаволи

светци од различни секти

имам верба и стравови

Имам раце и имам срж бесмртна

Имам патничка карта

за твоите ѕвезди и месеци

имам ѓумбир и мед

Имам јазик усни семе

имам безбројни реки што ми ги подаде

Ноќни временски единици

Ноќните часови се

во најмала рака чудни.

Будат чудни потреби

нудат чудни сонови.

Ноќните часови се присетуваат

на стари моменти.

На желби, на мечти.

Повторливи работи.

Истапкани минути кога сакаш

да разговараш со мене,

истпакана цигара,

заспивање на кауч.

Ноќните часови се денот.

Оној што го гледаш

од внатрешноста

на заспаното сонце.

Времето е твое.

Не сум сум

поет сум

или борец да се изразам

со бела филозофија без ука

филозофија од повод и од камен

од учените сум

или само продолжение

на машините кои бројат

отчукуваат и пресметуваат

животни единици кои ќе ни олеснат

со нив да препознаеме каде сме

со нив да кажеме со кого сме

со нив да се претставиме какви сме

какви не сме

од љубените сум

љубам ли од причина

или љубам да се разберам

да зборувам без да речам

говорот без тоа е грешен

мислата без тоа е грешна

од омразените сум

или мразам од омраза

кон тие што се шупливи

преполни со тиња и бол

преполни тела

преполни глави

преполни згради

кој сум меѓу нив

меѓу бледите ѕидови

порушливи од колиби

можам ли тука да се пронајдам

да бидам

да знам

да победувам

кој сум тука без луѓе

што врват измеѓу

без луѓе

без глави и мозоци

без срца и раце

кој сум ако не сум

сум

се мислам кој сум

ако не сум со нив

се мислам кој сум

ако не сум со нив

се мислам кој сум

ако овие бледи ѕидови

се празни измеѓу

како што се празни внатре

кој сум ако не сум

сум

со нив и со мене

Молитва за молк наместо сон

Нема никогаш да престанам да ти се молам

Господару на сенките – заштитнику.

што ме прегрнуваш, криеш и вдомуваш

во твојата темнина. Затоа што бледоста
ја прифаќаш, светлината успокојуваш.

Со тебе знам како да живеам.

Нема никогаш да престанам да ти се молам

Господару на студот – водителу.

што ме покриваш, подучуваш и понесуваш

надвор од огновите кои бесно дивеат.

Јазиците нивни баат навнатре, спротивно

од кожата на која си послан ти.

Со тебе знам како да допирам.

Нема никогаш да престанам да ти се молам

тебе Господару на смртта – кошмару.

што ме соблекуваш, возбудуваш и стравуваш

за нештата што прават да не престанам

да мислам и копнеам во ноќите што немаат

да понудат ништо друго освен осаменост,

бол и ладна прегратка на тишината што одѕвонува.

Со тебе знам како да љубам.

Нема никогаш да престанам да ти се молам

Господару на себеси – мозаику од парчина јас.

Не се тие повеќемина туку еден поделен во светови

со отсјаи кои ги гледаат, ги слушаат и ги оценуваат.

Подари ме целосно на оваа молитва, но оваа тивка

порака упатена кон четирите божества затоа што

само со тебе знам вистински како да зборувам.

Со тебе знам како да зборувам.

Преписка од Достоевски

Јас не сум празна форма Французин

да ти пејам ne me quitte pas

обично сум куче словенско

желно за крв месо и мед

жедно за твојата водена чинија

да лижам и да ме лигави

обично сум дрво немо на улица

спремно да ме оставиш и да ти

зашумам сред зима со моите

безлисни ковчести гранки

јас сум твојот ебан поет

што ти е потребен

тој што мене ми е потребен

твојот најизебан поет.


* Во суштина преписката е од Алексеј Иванович

монозбор

зборувај ми за планини

приказни и летачки чинии

зборувај ми за оружјa

со кои ги ловиш насмевите

сè е толку обично и посебно

кога станувам и кога спијам

сè е толку обично и посебно

кога патувам и кога пијам

зборувај ми за тоа каков сум

што правам и каде заминувам

кога ќе престанувам да мислам (на тебе)

зборувај ми за соништата

сè е толку обично и посебно

кога ме нема и кога доаѓам

сè е толку обично и посебно

кога одам и кога се сопирам

зборувај ми за четирите строфи

на светот и зборувај ми за четирите

страни на мене и на тебе и на 

сè што нè има допрено таму

Скржавец

Скржавец сум во овој момент

кој од детска презрива игра

се претвори во подводно патување

на сите мои крвни галии

кон златното море на мојот

кардиоваскуларен систем.

Единствениот остров тука – срцето

го посетуваат сите твои воздужни

пламени јазици што ноќва

распламтено и слободно

ќе преспијат на него.

Скржавец сум што не сака

овој остров да го сподели со

никого друг. Додека гори.