Мисли со желба

Ги гледам фотографиите што минуваат

ги слушам мислите што навираат

ги слушам мислите исмислени за луѓето

да се потсетат на себеси

да почувствуваат доколку можат

да закачат крилја и да полетаат

назад каде што умреле

пред болките и јадот

пред стравот

Минувам низ нив

минувам јас како сведок

на делото

на болката и стравот

сега

наспрема живоста

и смелоста кога бев

дете

закачен на шипката

за теписи

со нозете горе

јас доле летав

Сега се плашам од помислата.

Толку го запознав животот,

ми стана презначаен?

Или ја изгубив вербата

во неговата благословеност?

Се плашам ли дека нема

повторно да го добијам?

И љубовта,

радоста,

топлината,

домот

ќе бидат само момент

во вечен студ?

Мисли со желба
мисли со верба
требаат
Крилја