Во темно-електронскиот свет
на направи кои полека стануват дел од
мојата биоматерија, чекам поголемо
парче на информации спремни да ми го
заробат сонот и времето. Во меѓувреме
како ритуал за времепатување ги читам
проклетите Прустови пасуси и се обидувам
да се пролизгам низ пругите на времето
како празен воз со испукани капилари
на очните капаци наместо тркала на
локомотивата.
И заспивам на ладниот кауч како
маѓепсан. Единственото место каде
заспивам без напор. Таа ладна прегратка.
И секогаш сонот со човек врз кој безпомошно
се обидувам да зададам тупаница по
лицето. И секогаш безуспешно, со скратени
тупаници. Само омраза и бес пред да се
разбудам од истото.
Но тоа (будењето) доаѓа, еве сеуште во моја полза. Парчињата заспале, се заподаточиле,
времето ги изминало, а бесот и мојата
желба за тупаници и танцување пред
огледало ја преместувам за нови лица,
поскаменети.
No comments :
Post a Comment
Тell you something