Тело и не тело

Вбризгувам живот;

темен, светол и вистински

и не е мој, а го познавам

и лут сум

и тажен сум

и добар сум

и гневен сум

и најобичен сум

и жеден сум

и некој ме потбутнува

неколку станици пеш

не давајќи да користам општонаменски

превоз. И молчалив сум кога знам,

кога учам и кога вкусувам.

Потплачувам без да проголтам

без да посипам капки вода

кои се срамат не од непознати

туку од познати

и од далечни и од блиски и од секакви.

А тебе те гледам во секое убаво

тело што минува, во секој поглед

што остава гребнатинка во воздухот.

Јазикот на телото ти го научив

предобро за да можам и толку

добро да го говорам. И грешам,

на себеси, не на тебе.

Мислам жешката вода ќе помогне.

Мислам дека телото што го носам

мое како да не е, како да не сум го видел

одамна и го милувам, го допирам како нешто

што е ново, неотворено.

И мислам дека жешката вода ќе помогне.

А далечен сум и отсутен.

Чекорам уморен, а само телово е уморно.

Клупи го крепат, но таму не ми се останува.

И чекорам, замислувам и запишувам

тело и не тело.

Живот не е мала работа. Живот вреден.

Го вбризгувам во мене низ градите

преку златни бои кои се исцртуваат

и оставаат траг, невидлив и силен

без потреба да биде воочен или означен.

И чекорам по тој живот. Не толку обично.

Чекорам весело низ минско поле

нишајќи ги колковите како возбудена

жена на која и треба малку внимание.

И добивам погледи, насмевки.

Нешта кои ги знам, кои веќе сум ги видел и превел.

Насмевки кои постојат да ме имаат.

Мисли кои постојат да не ме разберат.

И тука ќе се. Ќе виреат додека не ја најдат

својата суштина на некое друго поле.

И ќе исчезнат тивко, додека јас се нишам

натаму и наваму како пијаница

и не случајно експлодирам во топлина

што ни самиот не ја разбирам.

Зошто зима е.