Лулица

На мојата улица од студот

одам подгрбавен како старец

и не се грижам воопшто

што металната врата

треска зад мене

од болката што станала

секојдневие.

Никогаш не реков дека сакам

да бидам пречекан и удостоен со поздрав

иако знам дека ќе ми недостасува

топлината од поздравот

не заради симпатијата која и не ми треба

туку заради добрината што извира

од тие обични души

што ме создале од љубов.

И немам што повеќе да пишувам

затоа што повеќе и не читам

мудрости и вести од важните господа

а не сум ни од оние со дарба

благословени да видат

без да дознаат

што чудило станало тука.

Носам една јарост

но и една безгрижност

што се раствора во секоја песна

како коцкичка шеќер во остинато кафе

што го пијам пред да заминам и заборавам

додека не се сретнам повторно

во некоја нова улица.