верзионирање

едно време мислев поезијата е света
и ја негував затворена во киворот.
некои би рекле своевремено
но тоа не беше мое време
беше негово па со него и сотре

друго време мислев
поезијата е брутална убавина.
па ја красев со чувства
а најмногу со гомна
присобрани од сите страни
но неретко и од мене самиот.
но тоа веќе не е мое време

и не ми прави некоја разлика
дали е клетва или благослов.
не умеам да го дадам
ни едното
ни другото
па благодарен сум и ако ме измине
таква понуда

ова време сега е чудно
веројатно затоа што сум тука
заедно со него
па си мислам ако видам човек
што пасе трева
тоа ќе ми биде такво слатко задоволство.
осудете ме, но јас се смеам

и поезијата е иста
како што била отсекогаш
- светлина со која
го делкам непознатото;

нож што љуби крвни садови.